Zwangerschap in het buitenland, op het nippertje overleefd

Er zijn zo van die momenten die je liefst van al dicht bij je familie doorbrengt. Feestdagen, bijzondere persoonlijke gebeurtenissen en moeilijke tijden. Elien De Winter (32) had graag haar tweede kindje in haar eigen geboorteland ter wereld gebracht. Maar voor enkele maanden de grote plas weer oversteken, dat was praktisch moeilijk te regelen. Dus ging haar bevalling in Atlanta door. Eén jaar later is ze klaar om erover te praten. Ze getuigt over een traumatische ervaring, die wel heel verkeerd had kunnen aflopen.

Gelukkig ziet Elien voortaan het glas halfvol. Ze heeft twee prachtkinderen, een geduldige en behulpzame partner en ze is er nog steeds om dat alles elke dag mee te maken. Dat geluk ervaart ze nu heel intens, want ook al weet iedereen dat elke dag de laatste kan zijn, het dringt pas ten volle door na zo’n traumatische ervaring. Lange tijd bleef het moeilijk om erover te praten. De schrik is nog niet helemaal weg, maar Elien overwint ze elke dag weer een beetje meer. Op de dag voordat haar dochtertje één jaar wordt, deelt ze haar verhaal.

De zwangerschap

​“Het was aanvankelijk niet het plan om in het buitenland te bevallen. Toen we naar Amerika vertrokken, drie jaar geleden, wisten we dat we nog een kindje wilden en we waren het erover eens dat ik zou terugkeren voor de bevalling. Ik wou niet ver van mijn vertrouwde omgeving en familie bevallen, en mijn partner Stephan steunde mij in die keuze. Het was trouwens voor zijn job dat we ons in Atlanta settelden. Toen het zover was bleek het realistisch gezien niet haalbaar. Mijn man kon niet zomaar weg van zijn werk, ik zou tot ten laatste vijf weken voor de bevalling kunnen vliegen en ons zoontje Gilou zou een tijd niet naar school kunnen. Een bevalling in Atlanta was de logische keuze.”

“Ik had al een zwangerschap in Vlaanderen achter de rug, dus ik kan perfect vergelijken met deze ervaring in de VS, waar er duidelijk minder controles zijn. Omdat ik maar net de dertig gepasseerd was, werden er weinig echo’s genomen. Gelukkig heeft mijn man via zijn werk een zeer goede verzekering, die internationaal medische kosten dekt. Ik bracht dan ook een bezoek aan mijn gynaecoloog in Vlaanderen, die ik goed kende, om mijn gemoed te sussen. Een degelijke verzekering is trouwens onmisbaar in de VS. Zonder is het bijna onmogelijk om medische zorgen te krijgen en de kosten lopen snel hoog op. Al bij de eerste consultatie moest ik vooraf betalen voor de opvolging tijdens de hele zwangerschap. Daar was geen discussie over mogelijk, meteen de hele som of geen medische begeleiding. Vanaf twintig weken gebeuren er standaard geen echo’s meer. Daar voelde ik me niet gerust bij, dus ik drong aan voor nog een extra echografie op dertig weken zwangerschap, wat ze per uitzondering deden.”

Belangrijke beslissingen

​“Mijn Amerikaanse gynaecoloog koos ik aan de hand van aanbevelingen van vrouwen uit de buurt. Ik was best tevreden, maar moest wennen aan zijn aanpak. De man is een typische Amerikaan die veel en vol lof over zichzelf praat. Daarnaast is het in de VS heel normaal om je bevalling te plannen en in te leiden. Het percentage bevallingen met keizersnede is hier bijzonder hoog. Ze nemen geen enkel risico, bij een stuitligging is een gewone bevalling uitgesloten. Ik benadrukte dat ik absoluut geen inleiding of keizersnede wilde als dat niet per se nodig was. Ook een epidurale verdoving had ik liever niet, gewoon een natuurlijke bevalling, dat was het plan. Mijn gynaecoloog aasde nog eens op een inleiding van de bevalling, maar we wachtten rustig af. Met weeën ging ik uiteindelijk naar het ziekenhuis, vergezeld door mijn man. Terwijl ons zoontje thuis bij mijn ouders kon blijven, die speciaal waren overgevlogen voor de grote gebeurtenis. Ik had al zes centimeter opening, de bevalling zou snel achter de rug zijn, aldus de dokter.”

De bevalling en naweeën

“De vroedvrouw had het in eerste instantie niet opgemerkt, maar de dokter ontdekte dat het kindje in stuitligging lag. Hij maakte een bevestigende echo en ik werd naar de operatiekamer gevoerd. Het moest nu snel gaan, de bevalling mocht niet meer natuurlijk gebeuren. Op dat moment was ik teleurgesteld, maar ik besefte dat er geen andere optie was. Twintig minuten later was onze dochter Alice geboren. Een heel bijzonder moment.”

“De dag na de bevalling verliep oké, maar ik had veel pijn. Opstaan lukte moeilijk. Ik kreeg pijnstillers toegediend en ging ervan uit dat het een normale pijn was bij keizersnede. Tot de tweede dag na de bevalling. In de VS is het zo dat je bij een natuurlijke bevalling een nacht in het ziekenhuis blijft, bij een keizersnede twee nachten. Dus ik zou die dag naar huis moeten. Ik voelde me zo zwak. Waarschijnlijk te wijten aan het geven van borstvoeding en de emoties, dacht ik. Totdat ik plots helemaal wegdraaide. Stephan liet een verpleegster komen, die mijn zwakke pols voelde. Alarmcode blauw werd afgeroepen: ik lag op sterven. Binnen enkele tellen stond mijn kamer vol dokters en verplegend personeel. Het was één grote chaos.”

Littekens die blijven

“Dat woelige moment besefte ik maar half wat er rondom me gebeurde. Ik verloor mijn bewustzijn en kwam af en toe weer bij. Maar één ogenblik herinner ik me levendig. Een van de dokters riep iedereen die niet nodig was toe om mijn kamer te verlaten. Ik werd omgedraaid en verging van de pijn aan mijn buik. Koude omklemde me. Ze reden me op mijn bed de kamer uit en ik zag mijn man met onze pasgeboren dochter op zijn schoot. Zijn blik doordrongen van schrik op mij gericht. In het operatiekwartier hoorde ik nog een dokteres tegen me zeggen dat ze me zouden opereren en toen was ik weg.”

“Mijn man wachtte in de gang tijdens de urenlange operatie. De dokter ging een paar keer naar hem toe, zelf met de tranen in zijn ogen. Ze vonden het probleem niet. Zowat al mijn ingewanden werden nagekeken. Totdat ze een slagader in mijn buik vonden waaruit lichtjes bloed sijpelde. Een trauma van de bevalling, waarlangs ik al veertig uur inwendig bloed verloor. Ik was letterlijk aan het doodbloeden. Ze moesten me liters bloed bijgeven. Zo’n acht uur na mijn flauwvallen werd ik helemaal in paniek wakker. De opening langs de keizersnede was te klein geweest, dus hadden ze nog een snede van boven op mijn buik naar onder moeten bijmaken. Zo gaat dat bij een spoedoperatie. Dat was voor mij een enorme klap, een litteken dat me deze ervaring nooit meer zou laten vergeten.”

Moeder en dochter gescheiden

​“Pas wanneer ik terug wakker was, lichtte Stephan mijn ouders in over de situatie. Mijn mama besliste daarop om onze dochter naar huis te brengen, zodat ze in een rustige omgeving omringd zou zijn met liefde die ze anders in het ziekenhuis zou missen. Dat impliceerde ook dat ik mijn pasgeboren dochter niet meer kon zien, enkel op foto. Het waren heel pijnlijke momenten daar in het ziekenhuis en ik uitte mijn boosheid op iedereen. Totdat een vriendelijke dokter bij me kwam en me vertelde hoe veel geluk ik had. Ik leefde nog, ik moest vechten om erdoor te komen en zou mijn kinderen kunnen zien opgroeien.”

“Twee dagen na die zware operatie werd ik uit het ziekenhuis ontslagen, ze zouden mij geen verdere zorgen toedienen. Gelukkig was mijn moeder, een verpleegster, nog in het land. Ik kon de trap niet op of af, mijn maag lag overhoop van de operatie en ik had niets anders gegeten dan af en toe gemalen ijsblokjes. Nog nooit heeft iets me trouwens meer gesmaakt dan dat bevroren water. Thuis legde ik me op een matras, waar ik lange tijd niet af geraakte. Behalve aan familie en mijn lieve buurvrouw, wilde ik mijn verhaal aan niemand kwijt. De huilbuien bewaarde ik voor wie het dichtst bij me stond. De kleine Alice was een enorm rustige baby en Gilou was bijzonder lief voor me. 

“Intussen, een jaar later,  lukt bewegen en sporten weer. Het doet nog pijn, maar volgens dokters zal dit steeds beter gaan. De wonde, zowel fysiek als mentaal, geneest stilaan. Het litteken op mijn buik is iets waarmee ik leer leven. Uiteindelijk mag ik van geluk spreken dat ik er nog ben. Toen we enkele weken in Vlaanderen op vakantie waren, had ik het heel moeilijk om weer terug te keren. Om opnieuw geconfronteerd te worden met die plaats, dat land, waar dit alles gebeurd was. Ik had paniekaanvallen en na de lange vlucht terug naar Atlanta kreeg ik opnieuw hevige pijn in mijn buik. De dokter adviseerde me af te wachten. De fysieke pijn is intussen zo goed als verdwenen, de sporen en het grote litteken blijven. Ons volgende bezoek aan Vlaanderen staan doktersafspraken voor het hele gezin gepland, het blijft toch vertrouwder. Maar Atlanta is wel een thuis, waar ik me desondanks dit hele gebeuren goed voel en nu nog meer dan ooit geniet van elke dag die we krijgen.”