Sophie Vandebroek - pionier in de IT-sector

Dr. Sophie Vandebroek (53) is Chief Technology Officer bij Xerox en moeder van drie kinderen. Ze was de enige Vlaamse op de lijst van ‘Inspiring Fifty’ in de IT-sector anno 2015, hoewel er volgens haar veel andere Belgische vrouwen op het lijstje passen. Het wekt interesse en ‘inspiring’ is ze alleszins.

Al 25 jaar werkt ze met hart en ziel bij het Amerikaanse bedrijf Xerox. “With mind and heart”, noemt ze het zelf. Want op het werk telt in de eerste plaats je kennis, gevolgd door je passie.

Nog steeds voelt ze zich thuis in dit internationale bedrijf dat niet alleen diensten en producten aanbiedt voor beheer en reproductie van documenten; ook diensten voor transport en management van stadmobiliteit, in gezondheidszorg, klantenservice en HR-advies. Als Chief Technology Officer (CTO) en president van de Xerox Innovation Group inspireert ze de werknemers binnen het bedrijf, maar ook de vrouwen in haar sector.

Welke aspecten staan centraal in jouw functies?

“Ik probeer te begrijpen waar de technologie naartoe gaat, de nieuwe trends in digitalisering en ‘the internet of everything and machine intelligence’; een netwerk van slimme en communicerende objecten, die weet hebben van hun omgeving en via internet in contact staan met elkaar. We bekijken deze technologische trends en beslissen hoe we die kunnen gebruiken in diensten en oplossingen voor onze klanten. Zo zorgen we ervoor dat Xerox een voornaam bedrijf blijft met een reële impact op wereldproblemen, zoals onder andere gezondheidszorg of verkeersopstopping in de steden."

"Als CTO maak ik de strategische plannen: waarin zullen we investeren. Als president van de Innovation Group leid ik de innovatielaboratoria van Xerox wereldwijd. Ons meest bekende lab is PARC, Palo Alto Research Center in Silicon Valley, het Europese lab is in Grenoble, er is er een in Bangalore, Canada en een joint venture onderzoekslab met FujiFilm in Japan.”

Woon je dan in de VS of kunnen we stellen dat de wereld je thuis is?

“Ik woon in de wereld en af en toe slaap ik in mijn bed in de Boston. Ik reis elke week om het Xerox-team en onze klanten te helpen begrijpen hoe de toekomst er zal uitzien en deze vandaag te creëren. Onze klanten bevinden zich wereldwijd. De voorbije vier weken was ik onderweg: de eerste week in het laboratorium in Grenoble, twee weken met vakantie in Portugal, deze week in België en een verlengd weekend met mijn moeder. Terug in Massachusetts vertrek ik een dag later naar California, de andere kant van het land. En de week erna zit ik alweer in Japan, gevolgd door Canada. Toen mijn kinderen jong waren, reisde ik minder, maar nu ze alle drie het huis uit zijn, probeer ik gewoon ’s weekends thuis te zijn.” 

Je bent de enige Vlaamse die verkozen werd tot de ‘Inspiring Fifty’ van vrouwen in de Europese technologiewereld. Hoe kijk je zelf tegen dit initiatief aan?

“Het is echt een geweldig initiatief om de zakenvrouwen in de IT onder de aandacht te brengen. Er zijn trouwens nog veel meer inspirerende vrouwen die in de IT-sector werken. Ook in België, zelfs binnen Xerox. Ik vind het spijtig dat niet meer Belgische vrouwen verkozen werden.”

Is het nog steeds moeilijk voor vrouwen om aan de top te geraken?

“Het hangt ervan af voor welk bedrijf je werkt. Bij Xerox werken we al tientallen jaren aan een verscheiden omgeving waar iedereen terecht kan. We werken er actief aan dat werknemers met verschillende culturele achtergronden zich thuis voelen in hun werkomgeving, zowel mannen als vrouwen. We kiezen hen tot ons team voor de kennis en passie die ze hebben voor hun werk. Omdat we al zo lang werk maken van een inclusief beleid, is onze CEO een vrouw, half onze raad van bestuur zijn vrouwen. Wat er op zijn beurt ook voor zorgt dat ook andere leidinggevende posities ingenomen worden door vrouwen, ook hier in Belgie."

"Dat gebeurt niet in alle bedrijven zo. Het is heel moeilijk om in een omgeving te werken waar je de enige vrouw bent van het hele departement bijvoorbeeld. Er moet altijd iemand pionier zijn, maar als het niet moet, doe het dan gewoon niet. Kies dan liever voor een vooruitstrevend bedrijf, zoals Xerox.”

Heb je zelf ervaring als pionier?

“Ja, natuurlijk, dat hebben we allemaal."

"Laat me een voorbeeld geven. Mijn derde kind werd geboren toen ik al bij Xerox werkte. Het was zomer en de jobstudente die ik inhuurde om te babysitten kwam elke middag naar mijn werk met de baby. Ik ging dan buiten op het terrein van Xerox zitten en legde mijn baby discreet aan de borst. Na een paar dagen riep de manager me bij hem, hij zei dat er klachten over me waren. Twee collega’s hadden door het raam gezien dat ik borstvoeding gaf en vonden dat aanstootgevend. Hij wou me de les spellen, maar ik vertelde hem over een wet die in de staat New York geldt, deze stelt dat je borstvoeding mag geven in het openbaar. Als hij er een beleid van wilde maken dat dat niet zo is op terrein van Xerox, zou ik me daarbij neerleggen, maar dan moest hij daar wel een publiek beleid van maken.Hij sprak er nooit meer over, ik kon de rest van de zomer borstvoeding geven en alle vrouwen na mij deden hetzelfde."

"Ik moest pionier zijn. Zelfs in de best mogelijke werkplaats moet je soms de situatie verbeteren voor zij die na je komen.”

Je hebt een straffe carrière gemaakt, drie kinderen grootgebracht, en dat ver van ‘huis’. Het kan allemaal, maar misschien niet de gemakkelijkste uitdaging?

“Ik denk dat er altijd obstakels zijn. Mijn levensmotto: je leeft maar één keer, dus je moet proberen een manier te vinden waarop je fundamenteel gelukkig kan zijn. Werk voor een bedrijf dat je echt respecteert, waar je jezelf kan zijn, zorg dat je gepassioneerd bent door je werk. Daarnaast zorg ik er altijd voor dat ik tijd voor mezelf inplan: voldoende bewegen, gezond eten, genoeg slapen en tijd met familie doorbrengen. Ik delegeerde allerlei taken zoals inkopen doen om bij mijn kinderen te zijn."

"De verschillende puzzelstukken moeten in elkaar passen. Als je je niet goed voelt op je werk, dan ben je ook thuis niet gelukkig. Ik denk dat ik wel degelijk een balans heb gevonden in mijn leven. Wanneer er iets eng gebeurt, zie ik het als een opportuniteit. Er zijn altijd dingen die je uit balans kunnen krijgen. Ik heb het nog steeds moeilijk als ik terugdenk aan mijn man die twintig jaar geleden plots overleed. Zulke gebeurtenissen brengen je van streek, maar je moet blijven focussen.”

Heeft die gebeurtenis je veranderd als mens?

“Jazeker, ik realiseerde me dat sommige zaken in het leven gewoon niet zo belangrijk zijn. Mensen maken zich te veel zorgen over onbelangrijke dingen. We verhuisden bijna 30 jaar geleden naar Amerika. Al mijn kinderen zijn er geboren en hebben de Amerikaanse nationaliteit."

"Tot op het moment dat Bart stierf, spraken we Nederlands thuis. Toen schakelden we over naar het Engels, de kinderen spraken onderling toch al Engels en ik sprak Engels op het werk. Mijn oudste dochter was toen acht en spreekt nog steeds goed Nederlands, ze werkt nu in Antwerpen. De jongste was drie jaar, hij begrijpt de taal, maar spreekt ze niet. Mijn zoon Arno was vijf en spreekt nu ook vlot Nederlands. Hij volgde recent een tweejarige masteropleiding aan de KU Leuven en werkt nu in Antwerpen. Zo zie je maar, ze zijn niet geboren in Vlaanderen, maar vinden wel hun weg naar daar en zijn graag in de buurt van hun Belgische familie.”